در 24 نوامبر 1639، «جرمیا هوراکس»، اخترشناس و روحانی انگلیسی، به همراه دوست و خبرنگارش، «ویلیام کرابتری»، گذر زهره را برای اولین‌بار اندازه‌گیری کردند.

پیش‌بینی گذر دوم زهره

هوراکس با استفاده از پیش‌بینی کپلر مبنی‌ بر اینکه در سال 1631، زهره از خورشید عبور می‌کند، محاسبه کرد که این گذرها نه به‌تنهایی، بلکه به‌صورت جفت و با فاصله 8 سال از یکدیگر رخ می‌دهند.

گذر دوم در کمتر از چهار هفته اتفاق می‌افتاد، بنابراین او تجهیزات خود را آماده‌ کرد. سپس به برادر کوچک‌ترش و کرابتری در براتون نامه نوشت و به آن‌ها توصیه کرد که این رویداد را در روز یکشنبه، 24 نوامبر مشاهده کنند.

تلسکوپ ساده او روی یک تیر چوبی نصب شده بود، بنابراین او می‌توانست تصویری از خورشید را روی یک تکه کاغذ که با دایره مدرج شش اینچی مشخص شده بود، بتاباند.

در حوالی ظهر روز 23 نوامبر، هوراکس اتاق خود را تاریک کرد و پرتوهای نور خورشید را که از پنجره می‌آمد، روی کاغذی متمرکز کرد که در آنجا می‌توانست تصویر را با خیال راحت مشاهده کند. او مشاهدات خود را روز قبل از ترس نادرستی محاسباتش آغاز کرد.

در روز یکشنبه که او با طلوع خورشید شروع به رصد کرد، هوا ابری بود. اما او ابتدا سایه سیاه کوچک زهره را که در حدود ساعت 3:15 بعدازظهر از خورشید عبور کرد، مشاهده نمود و سایه بعدی را نیم ساعت تا غروب خورشید در ساعت 3:53 بعدازظهر مشاهده کرد.

کرابتری مشاهدات خود را با استفاده از یک تنظیم مشابه انجام داد، اما زمان کافی برای انجام اندازه‌گیری نداشت. هوا در براتون ابری بود و او فقط گذر را برای مدت کوتاهی دید.

نتایج

هوراکس اندازه‌گیری‌هایی انجام داد و محاسبه کرد که مقدار اختلاف منظر خورشیدی کوچک‌تر از آنچه قبلاً ثبت شده‌ بود، است. بنابراین نتیجه گرفت که خورشید از زمین دورتر از آنچه قبلاً تصور می‌شد، فاصله دارد.

اگرچه هوراکس و دوستش هر دو در عرض پنج سال پس از انجام مشاهدات خود فوت کردند، اما کار پیشگامانه آن‌ها در تعیین اندازه منظومه شمسی تأثیرگذار بود.

مشخص نیست که هوراکس و کرابتری تابه‌حال شخصاً ملاقات کرده‌ بودند یا خیر، اما از سال 1636 آن‌ها به‌طور منظم با یکدیگر مکاتبه داشتند. آن‌ها به‌دلیل علاقه مشترکشان به کار «یوهانس کپلر»، خود را همراه با «ویلیام گاسکوئین» به‌عنوان «ما کپلاریان» معرفی کردند.