خطرناک‌ترین بخش پرواز کدام است؟
ایمنی هوانوردی عمومی همچنان در حال بهتر شدن است و تمرکز آموزش‌های خلبانی بر حفظ ایمنی است
هواپیماهای تجاری عموما یکی از ایمن‌ترین وسایل حمل‌ونقل شناخته می‌شوند، اما حوادث اخیر که برخی از آن‌ها به فوت مسافران منجر شدند، نشان می‌دهد که هنوز در این مسیر خطراتی وجود دارد. با این حال به گفته خلبانان و کارشناسان صنعت هواپیمایی، این خطرات بیشتر مختص لحظات خاصی از پروازند، به‌ویژه لحظات برخاستن و فرود آمدن و برخی از آن‌ها بر این باورند که یکی از این مراحل ذاتا خطرناک‌تر از دیگری است.
به گزارش مجله زیبایی سبز به نقل از ایندپندنت از سی‌ان‌ان، تمرکز رسانه‌ها بر ایمنی هوایی پس از سانحه هوایی ۲۹ ژانویه در فرودگاه ملی رونالد ریگان واشینگتن افزایش یافت؛ جایی که یک جت آمریکن‌ایرلاینز در آستانه فرود با یک هلی‌کوپتر بلک‌هاوک که در حال ماموریت آموزشی، برخورد کرد. چند روز بعد، یک پرواز یونایتد ایرلاینز از هوستون به نیویورک پس از گزارش آتش‌سوزی در موتور قبل از برخاستن، تخلیه شد و ۱۰۴ مسافر و پنج خدمه با استفاده از سرسره‌ها و پله‌ها از هواپیما روی باند فرودگاه تخلیه شدند. کمتر از دو هفته بعد هم یک جت خصوصی هنگام فرود از باند منحرف شد و در رمپ فرودگاه اسکاتس‌دیل ایالت آریزونا به یک هواپیما برخورد کرد که به مرگ خلبان جت خصوصی منجر شد.
از آن زمان، توجه به حوادث هواپیمایی باعث افزایش نگرانی‌های عمومی در مورد پرواز شد و شرکت‌های هواپیمایی نیز بار مالی این حوادث را حس کردند.
از یک هزار و ۴۶۸ حادثه‌ای که انجمن بین‌المللی حمل‌ونقل هوایی در سال ۲۰۲۴ ثبت کرد، ۷۷۰ حادثه هنگام فرود و ۱۲۴ حادثه هنگام برخاستن رخ داده است. مری شیاو، تحلیلگر حمل‌ونقل سی‌ان‌ان، بالاتر بودن درصد حوادث در این مراحل پرواز را به خطرات ذاتی و مانورهای لازم برای برخاستن و فرود در فرودگاه‌ها نسبت می‌دهد. او معتقد است که «فرودگاه‌ها برای خلبان‌ها، کنترل‌کنندگان ترافیک هوایی و هواپیماها استرس بیشتری ایجاد می‌کنند». او فرودها را خطرناک‌تر از برخاستن می‌داند، زیرا هنگام فرود گزینه‌های کمتری وجود دارند.
شیاو گفت: «این واقعا یک زمان بحرانی است، به‌ویژه از نظر تصادف‌ها و برخوردهای هوایی و غیره. هنگام برخاستن، خلبان باند را در اختیار دارد و آن را جلو خود می‌بیند. البته گاهی اوقات هواپیماهایی که برای ورود به مسیر یا الگوی پروازی خاص مجوز لازم را ندارند، وارد مسیرهای پروازی می‌شوند و ممکن است خطراتی مانند برخورد هواپیماها با یکدیگر را به همراه داشته باشند. اما فرود به‌طور قطع خطرناک‌ترین زمان است.»
این لحظات چنان اهمیت دارند که برای آن قانونی به نام «کابین استریل» وضع شده است تا به‌طور خاص تمرکز خلبانان را در لحظات بحرانی مانند برخاستن و فرود هواپیما افزایش می‌دهد. این قانون که سال ۱۹۸۱ تصویب شد، از خلبانان می‌خواهد که تا رسیدن به ارتفاع ۱۰ هزار فوت، هیچ‌گونه گفتگو یا فعالیت غیرضروری نداشته باشند و فقط بر پرواز تمرکز کنند. این تمرکز برای جلوگیری از اشتباهات است، چرا که برخاستن و فرود از مهم‌ترین و خطرناک‌ترین بخش‌های پروازند.
البته سوانح و حوادث در بخش هوانوردی عمومی بیشتر اتفاق می‌افتد، زیرا در این بخش هواپیماهای بیشتری وجود دارند. منظور از هوانوردی عمومی هواپیماهای کوچک‌ترند که معمولا خصوصی‌اند و برخلاف پروازهای تجاری برای اهداف تفریحی استفاده می‌شوند.
مایک گینتر، معاون ارشد رئیس موسسه ایمنی هوایی انجمن مالکان و خلبانان هواپیما، اشاره کرد که اگرچه هنگام برخاستن و فرود هواپیماهای کوچک حوادث بیشتری رخ می‌دهد، این حوادث معمولا منجر به فوت نمی‌شوند. به گفته او، در سال گذشته ۱۹۵ نفر در این حوادث جان باختند، اما این تعداد به کمترین میزان در ۳۲ سال گذشته رسیده است.
گینتر تاکید کرد که ایمنی هوانوردی عمومی همچنان در حال بهتر شدن است و تمرکز آموزش‌های خلبانی بر حفظ ایمنی است.
لینک کوتاه : https://www.greenbeautymag.com/?p=52581
source