در سنت پترزبورگ حدود ۸۰۰ پل وجود دارد! اما آیا می‌دانستید که بنیانگذار این شهر، پتر کبیر، ابتدا ساختن پل را ممنوع کرده بود؟

امپراتور می‌خواست سنت پترزبورگ به بزرگ‌ترین بندر اروپا تبدیل شود و باور داشت که مردم این شهر باید همانند آمستردام، با قایق رفت‌وآمد کنند. او این عشق به آب را با الگوی شخصی در میان مردم ترویج داد. در زمستان که رودخانه نوا از یخ پوشیده می‌شد و عبور از آن با سورتمه یا پیاده ممکن بود، دلقک دربار اولین کسی بود که بر روی یخ رودخانه می‌رفت.

او ابتدا طبلی می‌نواخت و سپس همراه با گروهی که طناب و تخته به همراه داشتند (برای شرایط اضطراری)، به سمت دیگر رودخانه عبور می‌کرد. در بهار نیز پتر اول شخصاً فصل کشتیرانی را افتتاح می‌کرد: ابتدا سه گلوله توپ شلیک می‌شد و سپس امپراتور با قایق از رودخانه عبور می‌کرد.

در آن زمان فقط دو پل چوبی در شهر وجود داشت: پل یوآنُفسکی که جزایر بِرِزووی و زایاچی را به هم متصل می‌کرد، و پل آنیچکوف که برای حمل مصالح ساختمانی استفاده می‌شد. دو دلیل عمده برای این موضوع وجود داشت. اول اینکه هر سال سطح آب رودخانه نوا آنقدر بالا می‌آمد که این سازه‌ها را به راحتی از بین می‌برد.

مقالۀ خواندنی: یکاترینا، سیندرلای روسی، زنی که به پتر کبیر خیانت کرد

پتر کبیر در نامه‌ای به الکساندر منشیکوف نوشته است: «روز دیگر، باد جنوب غربی چنان آبی آورد که پیش از این هرگز دیده نشده بود. در اتاق‌هایم سطح آب به ۲۱ اینچ بالاتر از کف رسید و در باغ سبزیجات و آن سوی خیابان، مردم آزادانه با قایق حرکت می‌کردند… نه تنها مردان بلکه زنان نیز مانند زمان سیل بر روی بام‌ها و درخت‌ها نشسته بودند…»

دوم اینکه ساخت پل‌ها به شدت در رفت‌وآمد کشتی‌های تجاری اختلال ایجاد می‌کرد. دلیل سوم نیز این بود که جابه‌جایی مردم و کالاها از طریق رودخانه کسب‌وکاری سودآور برای تأمین خزانه دولت بود.

در سال ۱۷۲۷، دو سال پس از مرگ پتر کبیر، نخستین پل شناور در سنت پترزبورگ ساخته شد: پل سنت ایزاک، که دسترسی به جزیره واسیلیفسکی را فراهم می‌کرد. این پل روی ۲۶ قایق تخت به نام «پلاتشویتس» قرار گرفته بود. تا سال ۱۷۵۴، برای عبور از این پل عوارض دریافت می‌شد: یک کوپک به ازای هر نفر و پنج کوپک به ازای هر کالسکه.

در سال ۱۸۵۰، نخستین پل دائمی در سنت پترزبورگ بین جزایر ادمیرالتی و واسیلیفسکی ساخته شد که به نام پل بلاگووشچنسکی معروف است.

منبع: Gateway to Russia نوشتۀ آنا پوپووا